De afgelegde route

klik:
Van Wommelgem naar Tallinn in 15 dagen

Tallinn vaarwel

Het verhaal is ten einde en de missie geslaagd.
Bedankt voor het volgen van de blog en het geven van reacties.

Aan iedereeen die nu gebeten is door het liften; Ik stel me gretig kandidaat voor nog zo'n avontuur. Het is een absolute aanrader en een ongelooflijke ervaring.
Greetz!
Jan en Joris


(dag20)
laat uit ons bed,
nog wa gebabbeld met english guy,
terug vleesshit gegeten in hostelsrestaurant,
rondgewandeld met onze t=shirts,
een foltermuseum bezocht met onwaarschijnlijk gruwelijke folterpraktijken,



lekker, maar te veel gegeten in een nice medieval restaurant,
coole servant,


goed gelachen met elkaars gebreken,

nog wa souvenir shops bezocht,
Jan vond geen cadeau voor Dorien, hij heeft lang gezocht, maar helaas, we twijfelden nog over een portie kaas,

de tijd uitgezeten in the unnamed bar,
nu terug in hostel voor bagage,
sebiet met taxi naar luchthaven,

tot straks!

Tallinn alom

We zijn vandaag dag 19. Morgenvroeg vertrekken we met een vliegtuig naar Riga waar we met een ander vliegtuig verder vliegen back to our roots.
Wegens weinig tijd vermeld ik enkele hoogtepunten van de voorbije dagen. Foto`s en details volgen later als ik terug in mijn vaderlandje gesetteld ben.

(dag17)
We werden laat wakker en Rein was al naar zijn werk. We hebben lang aan zijn pc gezeten en voor de rest als zombies gefungeerd. In de namiddag naar het centrum gegaan.

We wilden eerst gaan zwemmen in de Baltische Zee, maar het regende heel de dag. We liepen dan maar wat souveniershops af opzoek naar een t-shirt van Estland. Die vonden we niet en verder botsten we nog op een Estse en Russische kerk.


We gingen in het shopping center dan maar verder op t-shirt jacht. Bij het binnenkomen werden we al direct verleid door een koffiebar met zeer lekkere koffie en ijs en al.
Een t-shirt vonden we niet en bleven hangen in een boekwinkel en dachten gevolgd te worden door enkele meisjes.
Opeens merkt ik dat Rein enkele keren had gebeld, maar mijn gsm stond nog op stil van in de kerken te zitten. Rein zat al blijkbaar meer dan een uur voor zijn deur in de regen omdat wij er met zijn sleutel vandoor waren. We dachten dat hij zelf ook wel een sleutel zou hebben, als fervente couchsurfer, maar dus niet en duidelijk zeggen waar het op staat was ook niet zijn sterkste punt. Maar buiten dat alle respect voor die jongen.
We pakten in en boekten onze vlucht en gingen naar een hostel, Vana Tom. Een zeer leuk ingericht en gezellig hostel.


We installeerden ons in een kamer van 10 waar nog 2 andere kerels lagen, waaronder een zwarte Zweed die ziek werd van een insectenbeet en een Engelse kerel die als vrijwilliger de Estse jeugd Engels kwam bijbrengen en over de cultuur van Engeland kwam praten.
Na het inchecken gingen we op zoek naar een leuke plek om te feesten. Eerst heeft Jan nog een pizza gegeten en goot ik me vol met bier en redbull. Het was ondertussen al 2uur ofzo, maar we vonden een leuke dance bar met veel foute muziek maar enorm veel mooie meisjes. Volgens 2 Estse meisjes van het hostel, zijn de meisjes in dit land zeer gewillig en komen ze vanzelf naar je toe omdat ze hier met een serieuze minderheid aan kerels zitten. Zelfs de lelijkste kerels kunnen het mooiste meisje uitkiezen hier.
Het werd laat en we werden zat. Een Estse kerel trakteerde mij nog op tequila en ik dronk er nog 1 met 2 meisjes.
Op straat sprak een zwerver me aan die een saf vroeg. Hij kreeg er enkel 1 van mij als hij zei- Belgium is the best country in the world- ,vergeet niet dat ik zat was. Hij kreeg het niet gezegd, want hij sprak geen Engels, ik gaf hem dan ook geen saf. Een vriendelijk jongen begeleidde ons naar een andere bar, het was intussen al licht. Het was een zeer toffe knul die precies wat bezorgd was over ons. Ik begon te zeveren dat het veel te vroeg licht wordt hier alsof we op de noordpool zitten. Ik vroeg hem dan ook waar de pinguins waren, maar die zitten sowieso niet op de Noordpool.
Ik begon zowat iedereen aan te spreken, zelfs een straatwerker moedigde ik aan in zijn job. Maar hij bleef vrij emotieloos. Op weg naar huis nog wat speels geravot met Jan, met een licht gekneusde pink tot gevolg door op de muur te `kloppen` ipv op Jan. Aan de inkom ven het hostel nog vrienden geworden met een zwerver en hem gezegd dat alles wel goed komt. Morgen is er weer een nieuwe dag en al dat gezever. Ik was nog steeds zat. De man was al blij dat er eens iemand naast hem kwam zitten en bevestigde al mijn woorden.
Ik nam afscheid en ging slapen.

(dag18)

Lang geslapen,
half 3 ontbeten, vleesballen met goede saus
naar zee geweest,

Zag er eerst vuil uit,

staal genomen, het water was heel proper,

lange tijd in zee gespeeld,


koud en regenachtig,
Rein vertelde ons de plek, maar het was er niet zo toeristisch en weinig meisje, dus we verdenken Rein van een beetje homofolie, eerder raadde hij ons de club Venus aan, wat ons ook niet beviel, maar zoals ik al zei respect voor Rein,
in centrum t-shirt gevonden,
lekker gegeten op het grote plein, Jan pizza, ik rendier,
naar hostel,
daarna terug naar the bar with no name,

enkele meisjes kwamen op ons af en namen ons mee naar een andere bar,
daar andere meisjes leren kennen,
Jan is braaf geweest omwille van Dorien,
Ik leerde iemand persoonlijker kennen,
we namen rond 6uur smorgens afscheid en gingen licht dronken naar het hostel.

Tallinn!!!!!

(dag16)
Aan alle ongelovigen:
HET IS ONS GELUKT!!
We zitten in Tallinn!

Na een verkwikkende nacht in de tent begonnen we weer met volle moed te liften. We zaten nog steeds in Letland. Terug op hetzelfde tankstation van gisteren kregen we een lift van een zeer merkwaardige bende in een zeer merkwaardige jeep. De jeep was gedecoreerd met heel wat tekeningen en opschriften etc. De mensen in de jeep waren leuke jonge gasten en een griet uit Zweden. Het was een gezellige rit. Zij reden ons tot in Estland.

Zijzelf gingen later ook naar Tallinn, maar gingen eerst een tussenstop maken in een kleinere stad. We werden afgezet aan opnieuw een tankstation waar we snel een lift kregen van een gezellig volwassen koppel die ons enkele kilometers verder aan een ander tankstation afzetten.
Daar vierden we onze aankomst in Estland met een pint en waagden we ons aan een onbekende energy drank van een halve liter die achteraf zwaar op de maag viel. Na wat lummelen begonnen we terug mensen aan te spreken. We vonden niet direct iemand die ons mee kon nemen. dus probeerden we het nog eens aan de kant van de weg met de duim. Maar zonder succes. Wegens een foute muziekkeuze -dEUS- naar de mening van Jan, die we de mp3 beluisterden, besloot Jan om te splitsen en ging hij het nog eens aan het tankstation proberen, ik bleef staan aan de weg.
Jan had plots een auto te pakken. Een dikke Jaguar met een piratenvlag aan de kofferbak.

In de Jaguar zaten een man en zijn zoon. Ze konden ons helemaal tot in Tallinn brengen. Hoera! Ze moesten wel nog ergens stoppen om te eten. Het was intussen avond. De man trakteerde ons op een maaltijd en een pint. Naar onze mening zat hij er warmpjes in. Dus we namen zijn traktaties gretig aan.
Later reden we in 1 ruk verder naar het centrum van Tallinn.
Ondertussen had ik contact gezocht met een kennis van een nicht van mij die in Tallinn woont. Zijn naam is Rein -uit te spreken als Rain- Enkele mopjes omtrent zijn naam kwamen al snel op. Zoals de liedjes= The desserts miss the rain, why is it always rain on me. En enkele uitspraken als It s rain again. Where is the rain en vele andere die ik nu vergeten ben. Hij kreeg het dus al reeds zwaar te verduren, maar dat is enkel nog maar het begin. We spraken af aan de McDonalds en gingen met hem naar zijn appartement. Onderweg botsten we op een hoop vrouwen die jenever verkochten in combinatie met een augurk voor een vrijgezellenfeest. We dronken er 1 en konden weer verder.
Aangekomen bij Rein settelden we ons in zijn zetel en maakten we enkele afspraken wat betreft wie wanneer thuis is en dergelijke.


Na wat internetten trokken we laat in de nacht de stad in. Rein had ons een dance club voorgesteld, maar daar mochten we niet binnen omdat Jan een korte broek en bottinnen aanhad. dju toch. Dan maar naar de volgende, clib Hollywood, daar konden we wel binnen. Er was niet veel volk meer en het volk dat er was had al heel wat gedronken. We probeerden onze draai te vinden en begaven ons op de dansvloer. De Michael werd er weer eens enkele keren tussengesmeten wat ons wel tot bewegen dreef.
We dronken in een korte tijd goed veel bier en we zaten in de juiste sfeer. Wat later kreeg ik wel rel met een security kerel die mij verbood te roken. Hier geldt namelijk overal een rookverbod en wordt er na 22u geen bier meer verkocht in nachtwinkels en shit. Leve Belgie dus. Maar dat terzijde. De security man nam mijn saf af en gooide ze op de grond. Mede door de liters bier in mijn bloed stijgerde ik en duwde hardhandig de security man tegen de muur en riep wat voor een boer hij was om zomaar mijn saf op de grond te smijten. In een flits dacht ik=fuck nu zit ik in de problemen. Hij greep mij vast en pushte mij richting uitgang. Ik probeerde kalm te blijven en vroeg tot 3 maal toe waar ik dan wel kon roken en dat hij mij dat gewoon kon zeggen voor hij mijn saf plattrapte. Ik kreeg hem zover dat hij uiteindelijk de rokersruimte toonde en mij verder met rust liet. Chanceke.
Toen we later naar buiten gingen was het al licht en was er veel geroezemoes rond de fontein. Het waren 2 voetbalclans die elkaar uitdaagden. Het eindigde zoals verwacht in een gevecht. Enkele vlogen in de fontein en anderen kregen op hun gezicht. We aanschouwden het gebeuren als eem neutrale journalist en een mensobserverende kunstenaar. We gingen na de fightclimax terug naar Rein zijn appartement en vielen als blokken in een diepe slaap.

Riga 3

(dag15)
Na uitchecken gingen we naar shopping center voor een ontbijt. Daarna een lange tocht naar een tankstation. Bleek het verkeerde te zijn. Nog een langere tocht moesten we afleggen naar een volgende. Een jong, mooi, stil meisje nam ons mee uit de stad en zette ons aan een klein tankstationnetje aan de autostrade af. De volgende lift kregen we van een dikke jonge vriendelijke kerel die ons naar een ietswat groter tankstation bracht.
Maar aan dat station konden we geen lift meer vinden. We luisterden wat naar de mp3 en lieten zelfs een truck naar Estland aan onze neus voorbij gaan.
Het begon donker te worden en we besloten om nog eens onze tent op te slaan. We deden dat in een open, toch goed verborgen bos aan de autostrade.

Riga 2

(dag14)
Op internet gingen we gisteren op zoek naar een slaapplek. Deze keer vonden we een hostel (boven het internetcafe trouwens). Dat is veel goedkoper dan een hotel. 8euro per nacht. Vraag ons niet waarom we nu pas kiezen voor een hostel. Ondertussen was het te laat geworden om nog veel te gaan doen in de stad. Dus we besloten om eens wat vroeger te gaan slapen dan anders en er morgen des te harder in te vliegen.

Een hostel is wel zonder ontbijtgedoe. Onze eerste missie werd dan ook het zoeken naar een bakker. Deze vonden we en we aten een karrenvracht aan koffiekoeken en ikzelf gaf me een cafeineboost om U tegen te zeggen. De koffie van de bakker was hemels in vergelijking met de vele voorbije koffies aan de tankstations. Na het bakkergebeuren gingen we de stad eens van naderbij bekijken. We kwamen langs een parkje waar een bandje aan het spelen was. We gaven uiteraard deskundige commentaar op het muzikale gebeuren en verbaasden ons over het feit dat er geen bier werd verkocht. Het is hier namelijk verboden om in het openbaar te drinken. Moesten we op dit moment in Antwerpen zitten, dan stond iedereen hier met een pint en zou er veel meer sfeer zijn. Achja, Letland ..

We trokken verder de stad in en bezochten een kerk. Terwijl jan aan bidden toekwam, hing ik de toerist uit met mijn kodak. Daarna gingen we een kijkje nemen bij de zeppelin-hangars. Via het een-programma Mercator wist ik dat die hier stonden en nu gebruikt werden als grote marktplaats voor vooral voedingswaar. Kersen en zuivelproducten waren er in ruime hoeveelheid te vinden.
In de buurt van de hangars was er ook een cinema. We besloten om vanavond de film Bruno te gaan zien. We vroegen eerst voor onze eigen veiligheid of de film niet gedubt zou zijn. En gelukkig konden ze ons melden dat Bruno in de originele taal zou worden vertoond.
Maar voor we naar de film konden, moest er eerst worden gegeten. Jan vond vanmorgen op internet een restaurantje in een Middeleeuws decor. Hij verzweeg dat het om een donker hol ging tot we er waren. Hij wist niet of ik het een goed idee vond en wou geen risico`s nemen omdat hij er sowieso naar toe wou. Toen ik het restaurant zag, stond ik klaar om terug te vertrekken, maar de puppy-oogjes van Jan overhaalden me uiteindelijk om toch maar naar binnen te gaan.





-DE KRONIEK VAN RIGA-
(door hofnar Don Juan)


Afdalend in de kelder van weleer, voelde het genootschap zich meteen in haar element.
Welwillende dames voorzagen de uitgeputte krijgers van spijs en drank.
Zichzelf volproppend met de favoriete salade van zijn collega, Jacques de Molays, begon Jankendorf aan zijn maal. Het glas heffend op voorbije overwinningen (dat tevens enthousiast bijgevuld werd door een rijpe brok Baltisch vlees waar elke gezonde kruisvaarder toch wel een beetje verliefd op werd.)
Er werd stevig op los gevierd om de teleurstellingen van de vorige dag te vergeten.





Dat was niet zonder neveneffecten.
Opgezweept door de feodale feestsfeer in het ridderkrocht begon zijn bloed al gauw te koken en vulde zijn onweerstaanbare testosteron al snel de ruimte, menige deerne in vervoering brengend.
Het feest duurde niet lang of onze kruisvaarders werden belaagd door loerend Scandinavische heidenen!
Ze waren net 6 maanden op plundertocht in Azie geweest en waren er op uit om ook ons tot een van hun veroveringen te rekenen alvoor ze terug zouden afdruipen naar hun vikinghal.
Voor Schildknaap Jorissimo was dit welkom nieuws, aangezien hij zich de afgelopen maanden enkel aan paarden, schapen en ander vee kon vergrijpen.
Grootmeester Jankendorf daarentegen was echter nog steeds op bedevaart naar het beloofde land en deze duivelse verschijningen maakten zijn boetedoening er niet makkelijker op.
Hij had immers een eed van trouw afgelegd door heelder nachten biddend in de kapel door te brengen en was niet van plan dat verdomde ritueel er weer geheel opnieuw door te draaien!

Vanaf heden den drankduivel weren en duidelijk maken dat Jankendorf eeuwige trouw had gezworen aan de Ordo Vagina Superior was een evidente zet die de toon van verdere bemiddelingen moest zetten.
Uiteraard maakte dat idee de barbaren enkel bloeddorstiger.
De leider van de bende daagde ons aller grootmeester meteen uit voor een duel op leven en dood door zichzelf met haar (-ja, jongens, 'tgaat hier dus wel degelijk over vrouwen eh-) volle fysiek op zijn gepantserde voorkomen te werpen.
De tijd van spraak en rede was voorbij en daarop stortten beide legers zich brullend in elkaar.
Elks met een eigen strategie in gedachten, wild op elkaar inhakkend, kletterden de schilden tegen elkaar. Uit deze veldslag zou slechts een overwinnaar ontspruiten. Overgave was uitgesloten.
Gedrogeerd door enkele stevige porties hallicunatief bessensap wierp het stamhoofd zichzelf als een berserker in de strijd, zichzelf alle gevaar en verwondingen door onze teerbeminde heer ontziend.
Gelukkig wist het gedreven heerschap al haar aanvallen vakkundig te ontwijken en verwondde het gedrocht enkel zijn hand.

De ridders, niet van plan een omweg naar Jeruzalem te maken, bereidden zich voor op een helse avond vol beproevingen ende temptaties.
Zoals gepland gingen ze naar den kineskoop om Bruno te aanschouwen.
De dames stalkten hun treden.
De Heer zij geprezen dat S. Baron Cohan zijn profane voorkomen elke vorm van heterofiele trots in de theaterzaal teniet deed.
Dat deel van de avond verliep dus zonder slachtoffers binnen Jankendorf's lijfwachentregiment.
Jammerlijk genoeg hadden onze unschuldige nozems die duistere nacht niets meer in het vizier, afgezien van zichzelf te laven in maltbrouwsels en het scannen der passerend jonkvrouwvlees.

Hun strijdrossen aansporend donderde de kolonne in slagorde naar de dichtstbijzijnde kroeg.
Maar, het hoorngeschal was nog niet weggestorven of de keet bleek enkel cocktails te serveren.
Nors brachten onze krijgers hun hemelrijkende vaandels terug aan het wapperen terwijl het homofiele hol in vlammen op ging.

Briesend en met getrokken zwaarden (...Haha! Nee, geen metafoor.) stormde het gezelschap 'Friday's' binnen.
Daar deden ze zich te goed aan wat later de laatste pint der avond zou komen blijken te zijn.
De vikingen hadden gelukkig nog steeds geen vorderingen van bepalend strategisch nut gemaakt.
Knaap Jorissimo zag echter zijn kans schoon en viel een zwakke plek in vijandelijke linies aan.
Deze charge (-it's french), uitgevoerd op een plek die de vijand onroerbaar waande, dwong de horde terug te trekken naar de onherbergzame wouden waar ze hun kamp hadden opgeslagen.
Op het ritme van ontzagwekkend tromgeroffel, dreven de dienaars van God's Wil de restanten der meute terug naar hun verdomde moeders alwaar ze hun wonden zouden likken.

De hoorn der overwinning vulde schallend het ochtendgloren.
Met gescheurde vaandels, besmeurde wapenschilden en gebroken gevechtsuitrusting, maar met geheven hoofden, ongekrenkte trots en verse moed traden onze helden uit de mist, de plek des onheils achter zich latend.
Dromend over de warmte van zijn citadel alwaar zijn teernminde jonkvrouw geduldig op hem wachtte, zadelde Hertog Jankendorf, grootmeester van de Ordo Vagina Superior, voor de laatste maal zijn strijdros richting beloofde land.


Deus Volt!

Riga (Latvija)

(dag13)
Voor we gisteren onze bagage gingen afhalen, stopten we eerst nog aan een Russisch restaurant voor een goede maaltijd. Maar we kregen companie van een opdringerige alcoholverslaafde Litouwer. Hij vertelde hoe zijn moeder op haar 13de naar Goelags-kampen werd gedeporteerd tijdens de koude oorlog en hoe de Russen voor hem toch doorgingen als een slecht uitgevoerde Nazi-parodie. Na deze matig interessante geschiedenisles van een gefrustreerde ex-sovjetbewoner die vroeger voor zijn mening zou zijn worden opgehangen, gingen we eindelijk ons bagage oppikken.
We kregen van de hotelconcierge, aka `the live action Milhouse`, hopen informatie die we nadien gretig in de wind sloegen. We verteerden zijn gezever met een lauwe pint onder de luifel van het Ecotel en aanschouwden de regenbui al filosoferend over Bart De Wever zijn persoon en politieke gedachtengang. Aangekomen aan een bushok, waar we nog niet zeker waren dat we een bus gingen nemen, beleefden we de grootste gemiste kans uit ons leven: 2 zatte, doch knappe vrouwelijke figuren nodigden ons al armzwierend met de flessen in de hand de bus op. Ons verstand schakelde zich meteen uit en al onze ledenmaten stopten met functioneren. Dat duurde tot de bus verder reed en pas later kwamen onze hersencellen weer tot leven en hebben we onszelf heel de avond vervloekt om onze anti-productieve reflex.
We liepen vol zelfvervloeking naar een eerste tankstation om Vilnius te verlaten en al de irrealiteit te kunnen vergeten. Die avond bleef het maar bij 1 bruikbare lift. Bij de volgende die we aanspraken, werden we nog maar eens geconfronteerd met de ondraagbare en verlammende hulpvaardigheid en gemeende en oprechte vriendelijkheid van de Litouwers. Voor we het wisten werden we nog maar eens voor een hotel gedropt (terug in de richting van Vilnius! Fuck!) en werd er boven onze hoofden een kamer geregeld. Het hotel suckte een pak en de service was om spontane braakneigingen van te krijgen.


`s Morgens was er blijkbaar geen ontbijt voorzien en onze bankkaarten werden niet aanvaard. Na een non-communicatief gesprek, barcht een bokkig wijf ons tot een bankautomaat (nog dichter richting Vilnius! Fuckx2). We betaalden het mens en verwijderden ons uit haar negatieve aura. Verzonken in nul gedachten dropen we te voet af richting een volgend station. In dat station kochten we een verlebberd broodje en werden we met een volle maag door heel het personeel weggejaagd. Jan sprak nog snel een griet met een dikke Lexus aan en jeps, weg waren we.
500 meter verder stonden we aan het zelfde station waar we gisteren werden opgepikt door de bron van de voorbije miserie en frustratie. We kregen er deze keer een lift van een net getrouwd Schots/Litouws koppel. Eens een leuke ervaring om met een Engelse wagen mee te rijden, zeer bizar. Ze reden een flink eind richting Riga, maar werden ook een bron van miserie en frustratie nadat ze ons midden van een no-mans autostrade afzetten. In de weide omgeving geen station te zien. We maakten dan weer een bordje, maar inderdaad, zonder succes. Naarmate de uren voorbij gingen, werd ons brein creatiever dan ooit en bedachten we het meesterplan om het woord Riga te verspreiden op 4 bladen en deze in de lucht te steken. Nu ging het zeker lukken!

Aan sommige reacties van chauffeurs zagen we dat we zonder pikhouweel serieus het ijs aan het breken waren. Maar het feit was wel dat ook deze keer niemand stopte.
Als wanhoopsdaad gooiden we onszelf op de weg en kregen we een auto gestopt die ons TERUG naar een vorig tankstation kon brengen. Mismeesterd door honger en vermoeidheid lieten we ons nr het station brengen. Daar deden we onze laatste Litouwse nikkel op en na enkele mislukte pogingen om een lift, troffen we een dikke lame Litouwse trucker aan die ons zonder Engelse taalkunde, maar vooral zonder enige twijfel ons wilde meepakke, en nu komt het, : rechtstreeks naar RIGA! Hoera en nog eens hoera!
Na een chille rit met de chille truckdriver kwamen we aan op de ring rond Riga.



(foto: Jan zijn hoofd begeeft zich tussen de G en de A)
Na wat fotoshoots aan de in Hollywoodtesque witte letters, die de vorm aannamen van de in de aangekomen stad; Ryga dus, kregen we onze eerste POUSSE MAGIQUE(!)(het duimgebeuren) te pakken. En nog wel van een blond jong veulen die liever 2 jongens meenam dan 1. Waarom is een raadsel, maar het zal met ons te maken hebben. Zij bracht ons naar het centrum van Riga. En ziehier ons bericht.

Vilnius by night and hurricane

(dag12)

Na de vele uren achter de pc gisteren, trokken we terug naar hotel Europa City voor onze bagage. Het was ondertussen al half2 `s nachts. Met onze bagage wilden we naar Ecotel gaan. Dat aangeboden stond voor 34euro voor 2 op het internet. We gingen er in volle vreugde naartoe, maar na enkele meters beseften we dat we het niet echt wisten zijn.
Een zatte mature vrouw raadde ons aan een taxi te nemen en sprak zelf een taxidriver aan. Wij wilden liever te voet gaan, maar we kregen het haar niet duidelijk gemaakt. Toch bedankten we haar en gingen er te voet vandoor. Ze waarschuwde nog dat het gevaarlijk kon zijn, maar we zagen hier nog niets verdachts of bedreigend. We hebben geen idee waar iedereen hier zo bang voor is. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam, waar zitten die criminelen dan?
Maar goed we zetten onze tocht verder. We vroegen onderweg iedereen die we tegen kwamen waar Ecotel ligt. De laatste mensen die we aanspraken stopten ons mee in een taxi waar ze op wachtten en die zette ons af aan het hotel.
Het was na 2u dat we ons wilden in checken, maar in plaat van 34 euro sprak de magere jongen achter de balie van 66 euro. We vertelden dat we op internet 34 zagen staan, maar daarvoor moesten we blijkbaar op voorhand reserveren.
Ik zei dat we hier niet mee gediend waren en dat we teleurgesteld waren door de desillusie. Hij had door dat we op het punt stonden te vertekken of de boel in brand te willen steken en bood ons dan toch een kamer voor 34 euro aan.
We gooiden onze bagage de kamer in en besloten wat drank in te slaan. Want ondertussen was het half 3 en leek het niet meer de moeite om nog op zwier te gaan. Op zoek naar een nachtwinkel, vroegen we een zwervertype om de weg. Hij wilde ons de weg tonen op voorwaarde dat we hem een pint kochten. We beloofden dat en hij stak met ons de straat over en daar was een nachtwinkel. Belachelijk dus. Maar ja, we gaven hem zijn pint en kochten onszelf het nodige vocht.
Terug op de kamer gaven we het na 1 pint al op en vielen in slaap.

Vandaag nipt het ontbijt gehaald, maar veel honger hadden we niet. Het bleef bij een beetje yoghurten cornflakes en daarna doken we terug ons bed in.
rond 13u checkten we out, lieten onze bagage achter en gingen nog eens op pad door Vilnius. Het was weer pokke heet buiten en we liepen snel een fris shopping center binnen. Jan zag er een coole t-shirt hangen met de slogan: jogging sucks, go running. Het bizarre was dat hij t-shirt `kocht` door enkel zijn handtekening achter te laten op een rekeninguittreksel.

Na deze vreemde transactie gingen we op zoek naar wat voedsel. Een paar koffiekoeken later wilden we terug naar buiten, maar het was plots kei hard beginnen gieten. Verbaasd gingen we dan maar terug naar binnen en kochten ons een pintje.
Na wat ronddolen in de supermarkt weer naar buiten. Het was gestopt met regenen en de hete lucht tierde weer welig door de straten. Jan vergeleek treffend de stad met de binnenkant van het vrouwelijk geslacht: Warm en vochtig.
Het mooie weer duurde weer niet lang. Na het bloot leggen van stukgelopen relaties braken de hemelpoorten open. Een wervelwind veranderde de stad in 1 grote chaos. Er vlogen brokstukken in het rond, een wc-kotje kantelde om en ijzeren hekken vlogen uit hun voegen.

Na deze kortstondige apocalyps zagen we de restanten van vermoedelijk een appartement dat de geboorte van het kapitalisme niet meer mocht aanschouwen. We gingen er naar binnen en bewonderden de lugubere sfeer en het verre uitzicht op de stad.


Na deze belevenis zochten we onze weg terug naar het centrum om dit verslag te kunnen schrijven. Maar het bleek dat we verkeerd gelopen waren. Na wat nadenken ging er weer een lichtje branden en zijn we terug tot achter deze pc beland. Zo meteen halen we onze bagage op en hopen we snel in Riga (Letland) te zijn.

Vilnius by day

(dag11)
Deze ochtend wilden we het ontbijt niet missen en dat lukte. Omdat het zaterdag is was het ontbijt open tot 11u. Ik ontdekte voor het slapengaan dat er een gratis fitnessvoorziening was voor de gasten en Jan besloot om daar gebruik van te maken.

Hij stond iets vroeger op, maar zijn klok stond nog niet juist. Hij kwam dan ook heel laat terug en tegen kwart voor 11u spoeiden we ons naar het ontbijtbuffet.
De keuze aan het buffet was zeer gevarieerd. Het ging van pannenkoeken met gesmolten kaas tot gekoelde Fristi en nootjes. We lieten ons gaan, vooral Jan dan die alles uit het ontbijt probeerde te halen.

We lieten onze bagage achter en wilden zo snel mogelijk eens aan internet geraken. We vonden al snel een `internethuis` waar ik 5 uur besteedde aan het bijwerken van de blog. Jan hield ondertussen contact met Dorien (zijn teerbeminde) en liet zich onderdompelen in de death metal muziek via Youtube en ik gebruikte zijn olifantengeheugen voor enkele details in de verslagen.
Met piepkleine ogen door het turen op onze schermen, trokken we Vilnius verder in.

In de stad heerst een zalige stilte en ook hier zijn de mooie grietjes in grote getalen aanwezig. We stopten aan de Mc Donalds voor een Big Mac Menu en kwamen aan ons tafeltje een Fransman en zijn Litouwse vrouw tegen, die zich bij ons zetten. We hadden het ondermeer over de politieke situatie in Belgie en de dreigende splitsing van ons land. En dat allemaal in het Frans. Ik vroeg de Fransman ook of hij toevallig geen gezin kent in Frankrijk dat mij zou kunnen opvangen om mijn Frans te laten bijschaven.
We trokken verder en kwamen een coole kerk tegen waarvan de toren naast de kerk stond.

Verderop klommen we naar boven op een stuk burcht waar een prachtig uitzicht hadden op de stad.

We vierden ons verworven uitzicht met een pint en trokken daarna terug naar het internethuis waar we ondertussen weer 3 uur zitten. Maar nu is eindelijk de blog terug up to date en weten jullie weer perfect waar we mee bezig zijn.
Hopelijk heeft het Europa City Hotel onze bagage ondertussen nog niet opgestuurd naar Afrika. Als we daar nog naartoe moeten liften...
Researcher Jan heeft zonet een super goedkoop Hotel gevonden: `Ecotel` voor 17 euro per persoon. Hij vond ook nog een soort club waar we vanacht misschien nog de bloemetjes gaan buitenzetten.

Vilnius (Lietuva)

(dag10)
Na een verkwikkende nacht gingen we naar beneden voor het ontbijt. Tot onze verbazing was er niets van ontbijt te zien. Ik liet mijn gsm zien om duidelijk te maken dat we nog op tijd waren. Het was 9.38u. en we konden normaal eten tot 10u.
De receptioniste lachte en vertelde ons dat het in Litouwen een uur later is dan bij ons. Geen ontbijt meer dus. Ze kon ons enkel een kop koffie aanbieden. Die dronken we op.
We mochten onze bagage in het hotel achterlaten en trokken Marijampole in. Het was voor het eerst super warm weer en ik trok voor de gelegenheid mijn marcelleke aan. Het viel ons meteen op dat de grieten in Litouwen ontzettend lange benen en dikke tetten hebben. Potverdorie, een schande dat we niet wisten dat er in het Noorden zo`n schoon vlees rondliep. Iedereen maar denken dat het in het Zuiden te doen is, maar wij hebben hier het tegendeel ontdekt.
We gingen op zoek naar internet. We vonden enkel een it-winkeltje waar we gebruik mochten maken van het internet achteraan in de zaak. Jan ging tijdens mijn schrijfwerk op zoek naar ontbijt. Hij kwam terug met een doosje perzikken. Terwijl mijn maag al uitkeek naar een lekkere croissant.
Toen het internet ineens uitviel, zijn we naar een grote supermarkt getrokken: Maxima genaamd. Daar kochten we ons Turks brood, een klomp geitenkaas en een pakje salami. Het viel allemaal zwaar op de maag, maar we konden er weer een dagje tegen.
We wilden terug aan internet geraken en we schuimden heel het dorp af. Onze ogen vielen constant uit hun kassen door het schoon vrouwvolk hier, maar we probeerden gefocust te blijven.
We vonden geen internet meer, want de enige internetbar van het dorp was gesloten. We gingen dan maar terug naar het hotel waar we iets dronken.

Daarna vertrokken we met onze bagage naar een willekeurig T-station.
We kregen direct een lift van een jong koppel, waarvan de man zeer fier over zijn land vertelde. Hij stopte aan een winkel om (naar zijn mening) het beste bier van Litouwen door ons te laten proeven. Het werd Svyturys Ekstra, en het was inderdaad een goed biertje.
De jongeman zette ons af langs de autostrade met aan de overkant een T-station. Maar daar geraakten we niet omwille van een hek op de middenberm op de autostrade. Voor ons stond er een halve gare met een oude mobilhome gedecoreerd met de gektste voorwerpen. Maar hij leek ons vrij mensenschuw en hij vertelde enkel dat er over 5 km een T-station langs de rechter kant was.


We gingen dan maar te voet verder. Onderweg zagen we een T-station 200 meter van de autostrade verwijderd. We gingen er onze kans wagen, maar merkten al gauw dat enkel de locals van het dorp er gingen tanken. We aten er een broodje en dronken een pintje en vervolgden onze tocht langs de autostrade.

Na ongeveer 3km wandelen kwamen we een station tegen langs de autostrade. We kregen daar een lift van alweer een jong koppel, maar ze konden ons enkel 2 T-stations verder brengen.
Er was geen kat te zien en we wachtten op de eerste die zou komen tanken. Na enkele njets, kwam er opeens een coole kerel met marcelleke en petje aangereden, die ons zonder twijfelen naar Vilnius wou brengen. Onderweg viel al direct op dat de jongen wat last had van ADHD. Als hij niet op een Engels woord kon komen werd hij half zot en begon hij met zijn pet op het dashboard te slagen en zichzelf te vervloeken. Voor de rest was hij een goeie chauffeur en zeer behulpzaam en. Hij belde wat vrienden op om voor ons een goedkoop hotel op te zoeken. Hij was ook zeer hoffelijk, hij vroeg in zijn eigen auto of het voor ons stoorde dat hij rookte. Natuurlijk was dat geen probleem. Ik zag hem zoeken naar zijn saffen en gaf hem gauw eentje van mij, dat was het minste dat ik kon doen.
Zijm vrienden vonden een hotel (Europa City) en hij bracht ons er naartoe. Het was een groot hotel en zeer chiq.



De prijs viel nog net mee, maar het was toch al op het randje. Hij ging mee naar binnen en zei dat hij er voor ging zorgen dat we niet de volle pot moesten betalen, het was namelijk al half2.
We bedankten de kerel hartelijk en trokken onze kamer in. We zagen nog wat tv en vielen een half uur later in een comateuze slaap.